Si cand simt ca pamantul
imi fuge de sub picioare,
ei doi ma-nalta,
pana la nori, pana la soare.
Si cand cad in genunchi
de dureri nerostite de buze,
ei doi m-ajuta sa ma ridic,
sa tin capul sus in aceasta lume.
Si cand nu mai inteleg viata,
si totul pare lipsit de sens,
ei doi iar imi arata
ca sunt viata si sens
pentru mine.
Si cand lacrimile mi se innoada sub barbie,
sau sarate, imi ajung pe buze,
ei doi sunt acolo, langa mine,
sa ma-mbratiseze.
Si cand mi-e dor de mine,
cand poate mai uit cine sunt,
ei doi imi aduc aminte
de ce sunt aici, pe pamant.
Si cand ma simt un pic ratacita,
prin lume si prin viata,
ei doi imi arata calea
spre mine si speranta.
Si cand uit sa zambesc, ei vad
si-asa cum numai ei stiu si pot,
imi deseneaza zambete in ochii tristi
si pe buzele crapate de vant.
Si cand e soare in suflet,
cand e liniste in inima asta a mea,
mai plang uneori, dar nu trista
ci recunoscatoare,
pentru ca-i am.
Ei doi:
ea, copila mea, o mana de om ce mi-a crescut sub piele,
minune si binecuvantare pentru mine si el,
si el, un om cu suflet frumos, ce m-a-nvatat
sa cred in iubire, si-un pic mai mult in mine,
el, alaturi de care am facut o minune.
Sursa foto: Pexels (Vlada Karpovich)